Kuttner Henry Elak z Atlantydy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wrogom, trzymając drzewce w jednej ręce, a nagi miecz w drugiej, głęboko wbił
ostrogi w jego boki.
� Naprzód, Smok! krzyknął. Cyrena! Cyrena!
�Ruszył galopem na wojska Kiriath. Za nim jechali Lycon i druid, a dalej resztki
armii. Hira sprowadzał ze skał swych łuczników, kusznicy skakali w dół jak kozice,
chwytali miecze i włócznie, i pieszo biegli za swym królem.
� Cyrena!
�Bębny i czynele warknęły na nowo. Poprzez wrzawę słychać było kobzy
wygrywające swą niesamowitą melodię.
� Aamacz Hełmów! Bij! Zabij!
�Rozpętało się piekło, szał wrzasków, bezlitosny bój, przez który pędził Elak
mający po bokach Dalana i Lycona. Pędził wprost ku Sepherowi. Dalej, wciąż dalej,
ponad kwiczącymi końmi i konającymi ludzmi, poprzez wir błyszczącej, złaknionej
stali, poprzez cięcia, ciosy i pchnięcia.
�Aż dostrzegł przed sobą twarz Sephera.
�130
�Smagłe oblicze władcy Kiriath wyrażało obojętność, coś nieludzkiego odbijało się
w jego zimnych oczach. Lodowaty dreszcz wstrząsnął Elakiem. Zawahał się przez
moment, a wielki miecz Sephera wzniósł się, by zadać straszliwy cios.
�Elak nie próbował uniku. Wystawił swoje ostrze i stając w strzemionach pchnął z
całej mocy.
�Zaczarowana klinga utkwiła w krtani Sephera. Jednocześnie Elak poczuł, jak plecy
drętwieją mu od uderzenia miecza, jak rwie się jego kolczuga. Ostrze wbiło się
głęboko w grzbiet wierzchowca.
�Oczy Sephera zgasły. Przez jedno uderzenie serca pozostał wyprostowany w
siodle, a potem jego twarz zmieniła się, pociemniała od błyskawicznego rozkładu,
czerniała i gniła przed oczyma Elaka. Zmierć, tak długo powstrzymywana, skoczyła
teraz jak drapieżna bestia.
�Odrażający, ohydny trup pochylił się i runął z siodła, by lec nieruchomo na
przesiąkniętej krwią ziemi. Czarna posoka sączyła się spomiędzy szczelin pancerza,
twarz wpatrzona martwo w niebo budziła grozę.
�Wtedy, bez ostrzeżenia, ciemność i absolutna cisza opadła na Elaka i otuliła go
szczelnym całunem.
�10. Czarna wizja
�A diabła, który ich zwodzi, wrzucono do jeziora ognia i siarki, tam
gdzie są Bestia i Fałszywy Prorok. I będą cierpieć katusze we dnie i w
nocy na wieki wieków.
�Apokalipsa, 20:10
�Znowu poczuł zawrót głowy, zwiastujący zbliżanie się Kar-kory. Wysokie,
przenikliwe wycie drażniło mu uszy, miał wrażenie szybkiego ruchu. Pojawił się
obraz.
�Na nowo ujrzał wysoką turnię, wznoszącą się ponad góry. Czarna wieża stała na jej
wierzchołku. Coś ciągnęło go
�131
�w przód, żelazne wrota otworzyły się u podnóża skały i zatrzasnęły, gdy tylko je
minął.
�Drażniący dzwięk umilkł. Ciemność panowała absolutna, lecz w mroku wyczuwał
Obecność, świadomą przybycia Elaka.
�Pojawiła się Blada Istota.
�Elak poczuł nagłą dezorientację, nie potrafił się skupić. Myśli rozbiegały się,
odlatywały w mroczną pustkę. Na ich miejsce wpełzło coś i rozrastało się,
postępowała myślowa inwazja. Moc Karkory płynęła przez umysł Elaka, spychając
ludzką świadomość i duszę na zewnętrz, w pustkę. Przygniatało go senne poczucie
nierealności.
�Bez słów wezwał Dalana.
�W dali zapalił się niewyrazny, złoty ognik. Elak dosłyszał glos druida, szepczącego
cicho z otchłani:
� Miderze... pomóż mu, Miderze...
�Ogień Midera zgasł. Elak znów odczuł szybki ruch. Uniósł się...
�Ciemność rozproszyła się. Był skąpany w szarym świetle. Zdawało się, że trafił do
wieży na wierzchołku turni do cytadeli Karkory. Lecz to miejsce nie mogło
znajdować się na tej ziemi!
�Płaszczyzny i kąty pomieszczenia, w którym znalazł się Elak, były niesamowicie
poskręcane i wypaczone. Prawa materii i geometrii najwyrazniej oszalały. Pnące się
krzywe sunęły obscenicznie w dziwacznych ruchach, nie było perspektywy. Szare
światło żyło, pełzało i migotało. A biały cień Karkory płonął zimno strasznym
blaskiem.
�Elak wspomniał słowa Mayany, morskiej czarodziejki, gdy mówiła o swym
potwornym synu: Karkor przebywa w innych światach, poza mrocznymi morzami,
poza czarną pustką z dala od ziemi.
�Z wiru chaosu wypłynęła twarz, nieludzka, szalona i straszna. Twarz człowieka,
lecz w nieokreślony sposób zezwierzęcona i zwyrodniała, z rzadką siwą brodą i
płonącymi oczyma. I znów Elak wspomniał, jak Mayana mówiła o Ery-
�132
�kionie, magu, który stworzył Bladą Istotę: Może nadal żyje w swej cytadeli, razem z
Karkorą. Od lat go nie widziałam.
�Jeśli był to Erykion, to czarnoksiężnik padł ofiarą własnego dzieła. Był szalony,
piana kapała mu z ust na rzadką brodę. Coś wyssało jego umysł i duszę.
�Mag znikł, wciągnął go z powrotem straszliwy, pozbawiony praw geometryczny
chaos. Elak poczuł ból oczu, gdy tak patrzył, niezdolny do najmniejszego ruchu.
Przed nim jaśniał cień Bladej Istoty.
�Płaszczyzny i kąty przemieniały się, otwierając przed Ela-kiem przepaście i
otchłanie. Spoglądał przez niezwykłe bramy, widział inne światy. Skurczył się z
przerażenia, gdy zajrzał w głębię Dziewięciu Piekieł. Straszliwe życie poruszyło się
przed jego oczami, z czarnych otchłani wynurzały się stwory o nieludzkich
kształtach. Trupi zaduch tamował mu oddech.
�Coraz silniejszy był myślowy atak, Elak czuł, jak jego umysł cofa się pod
strasznym naporem obcej siły. Karkora patrzył, nieruchomy i śmiertelnie grozny...
� Miderze modlił się Elak. Miderze, pomóż mi!
�Szalejące płaszczyzny poruszyły się szybciej w dzikich sa-rabandach zła. Sunęły
mroczne wizje, otwierając prze Elakiem szersze perspektywy. Widział
niewyobrażalne, bluzniercze stwory, mieszkańców zewnętrznych otchłani, grozę nie-
pojętą dla ziemskiego życia...
�Biały cień Karkory powiększył się, pełzający blask migotał odrażająco. Elak czuł,
że jego zmysły drętwieją, a ciało zmienia się w lód. Nic nie istniało prócz
gigantycznej teraz sylwetki Karkory, Blada Istota sięgała zimnymi palcami do jego
mózgu.
�Atak nabierał siły jak fala przypływu. Znikąd nie nadchodziła pomoc. Było tylko
zło, szaleństwo i czarna, ohydna groza.
�Aż nagle Elak usłyszał głos szum falujących wód. Wiedział, że to Mayana
przemawia do niego za pomocą swych czarów.
�133
� W godzinie potrzeby przynoszę ci talizman przeciwko Karkorze. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Cytat

Ad hunc locum - do tego miejsca.

Cytat

Meta