[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Poirot poczuł dziwne ukłucie w sercu. Może to z winy pana Jonathana,
który cytował Romea i Julię& Stojąca przed nim kobieta nie miała w sobie nic
z Julii, chyba żeby ktoś sobie wyobraził Julię, która przeżyła śmierć Romea.
Bo przecież rzeczą zasadniczą w postaci Julii było to, że musiała umrzeć
młodo.
Elza Gruer pozostała przy życiu&
Powitała gościa równym, dość monotonnym głosem:
Bardzo mnie pan zainteresował, panie Poirot. Niechże pan usiądzie i
powie, czego pan sobie ode mnie życzy?
Ależ wcale ją to nie interesuje. Ją nic nie interesuje pomyślał Poirot.
Wielkie szare oczy przypominały martwe jeziora.
Poirot przybrał, jak to miał w zwyczaju, pozę wyraznie cudzoziemską.
Zawołał więc:
Jestem doprawdy skonfundowany, proszę pani! Ogromnie
skonfundowany!
Ależ dlaczego?
Bo zdaję sobie sprawę, że ta rekonstrukcja minionego dramatu musi
być dla pani bardzo bolesna.
Te słowa jak gdyby ją ubawiły. Tak, to było rozbawienie, szczere
rozbawienie.
Odezwała się po chwili:
Podejrzewam, że to mój mąż podsunął panu tę myśl? Bo to on, zdaje
się, pana tu powitał. Ale on tego zupełnie nie rozumie. Absolutnie nie
rozumie i nigdy nie rozumiał. Nie jestem wcale przewrażliwioną osobą, za
jaką mnie uważa.
W głosie jej ciągle jeszcze dzwięczało rozbawienie.
Mój ojciec, proszę pana, był pomocnikiem młynarza. Własną pracą
dorobił się fortuny. A do tego nie można dojść, jeżeli się ma cienką skórę. Ja
jestem taka sama jak ojciec.
To prawda pomyślał Poirot. Osoba subtelna nigdy by się nie zgodziła
na pobyt w domu Karoliny Crale .
Czego więc pan sobie życzy? zapytała lady Dittisham.
Czy jest pani pewna, że rekonstrukcja przeszłości nie sprawi pani bólu?
upewnił się Poirot.
Lady Dittisham zastanowiła się nad tym chwilę, zanim odpowiedziała, a
Poirot zrozumiał nagle, że lady Dittisham jest osobą niezmiernie szczerą.
Taka kobieta kłamie tylko z konieczności, nigdy z zamiłowania.
Nie, bólu to mi nie sprawi. Pragnęłabym nawet, żeby było inaczej.
Czemu?
To tak głupio nigdy nie odczuwać nic& nic odpowiedziała
niecierpliwie.
Tak pomyślał Poirot Elza Greer nie żyje&
Bądz co bądz, to mi bardzo ułatwi zadanie rzekł na glos.
A co by pan chciał wiedzieć? spytała wesoło lady Dittisham.
Czy ma pani dobrą pamięć, madame?
Chyba niezłą.
I jest pani pewna, że nie będzie pani przykro odtworzyć szczegóły z
tamtych dni?
Będzie mi to najzupełniej obojętne. Człowieka boleć może tylko to, co się
aktualnie dzieje.
Wiem, że w stosunku do niektórych osób jest to prawda.
Tego właśnie Edward, mój mąż, nie może zrozumieć. Jest przekonany,
że ten proces i tak dalej, był dla mnie ciężkim przejściem.
A czyż tak nie było?
Nie. Bardzo mnie to bawiło powiedziała Elza Dittisham z odcieniem
zadowolenia. Boże, jak ten stary Depleach na mnie napadał. To diabeł
wcielony, niech mi pan wierzy. Walka z nim sprawiała mi prawdziwą
przyjemność. Nie udało mu się mnie zgnębić.
Spojrzała na Poirota z uśmiechem.
Przypuszczam, że nie rozwiewam pańskich iluzji& Jako
dwudziestoletnia dziewczyna powinnam była czuć się zmiażdżona, wić się ze
wstydu, czy coś w tym rodzaju. Ale ja nie. Nic mnie nie obchodziło, co o mnie
mówią& Pragnęłam tylko jednego.
A mianowicie?
Oczywiście, żeby ją powieszono rzekła Elza Dittisham.
Poirot przyjrzał się jej rękom. Piękne ręce o długich zagiętych paznokciach.
Drapieżne ręce.
Uważa pan, że jestem mściwa? zapytała. A więc, tak, jestem
mściwa w stosunku do każdego, kto mnie skrzywdził. Ta kobieta była, moim
zdaniem, wcieleniem podłości. Wiedziała, że Amyas mnie kocha, że ma ją
porzucić, więc go zabiła, byle mi go nie oddać. Nie uważa pan, że to szczyt
podłości? spytała, patrząc na Poirota.
Pani nie ma zrozumienia ani współczucia dla zazdrości?
Nie, chyba nie. Jeżeli się przegrało, to trudno. Jeżeli nie potrafisz
utrzymać męża, pozwól mu odejść. %7łądza posiadania jest dla mnie
niezrozumiała.
Może by pani to zrozumiała, gdyby pani wyszła za niego za mąż.
Nie przypuszczam. Nie byliśmy& Uśmiechnęła się nagle do Poirota.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]