[ Pobierz całość w formacie PDF ]
całego świata, a dzisiaj coraz częściej tak\e sądy dla nieletnich.
Tak więc odrzucając stanowczo formułę ,,pro choice'' (za wyborem), nale\y odwa\nie opowiedzieć się za formułą ,,pro
woman'' (za kobietą), to znaczy za wyborem rzeczywiście opowiadającym się po stronie kobiety. Przecie\ to właśnie ona
sama zapłaci największą cenę, nie tylko za swoje macierzyństwo, ale jeszcze bardziej za zniszczenie tego macierzyństwa,
za odebranie \ycia dziecku, które się w niej poczęło. Jedyna postawa godziwa w tym wypadku to jest postawa radykalnej
solidarności z kobietą. Nie wolno jej w tym wypadku osamotniać. Doświadczenia ró\nych poradni mówią o tym, \e
kobieta nie chce odbierać \ycia dziecku, które nosi w sobie. Jeśli ją się w tej postawie umocni, a równocześnie wyzwoli z
egzystencjalnego zastraszenia w otaczającym ją środowisku, wówczas zdolna jest nawet do heroizmu. Zwiadczą o tym tak
liczne poradnie, domy samotnej matki. Wydaje się, i\ mentalność społeczeństw zaczyna dojrzewać we właściwym
kierunku, chocia\ wcią\ liczni są jeszcze owi pozorni ,,dobroczyńcy'', którzy chcą pomagać kobiecie, uwalniając ją od
perspektywy macierzyństwa.
Tak więc znajdujemy się tutaj w punkcie, który jest -- rzec mo\na -- newralgiczny zarówno w aspekcie praw człowieka, jak
i w aspekcie moralności lub duszpasterstwa. Wszystkie te aspekty ściśle się z sobą łączą. To wszystko tak\e połączyło się
w moim \yciu i posługiwaniu jako kapłana, potem jako Biskupa w diecezji, a wreszcie Następcy Piotra, z właściwym mu
zasięgiem odpowiedzialności.
Dlatego muszę powtórzyć, \e kategorycznie odrzucam wszelkie oskar\enia lub podejrzenia dotyczące rzekomej ,,obsesji''
Papie\a w tej dziedzinie. Tutaj chodzi o sprawę olbrzymiej wagi, w której wszyscy musimy wykazać największą
odpowiedzialność i czujność. Nie mo\emy sobie pozwalać w tej dziedzinie na permisywizm, który staje się prostą drogą do
deptania praw człowieka, a tak\e do niszczenia wartości, które są podstawowe, nie tylko dla poszczególnych osób, rodzin,
ale tak\e dla całych społeczeństw. Czy\ nie jest smutną prawdą to, co zawiera się w mocnym wyra\eniu: cywilizacja
śmierci?
Oczywiście, \e przeciwieństwem cywilizacji śmierci nie mo\e być program nieodpowiedzialnego mno\enia ludności na
ziemskim globie. Wskaznik demograficzny musi być brany pod uwagę. Właściwą drogą do tego jest to, co Kościół nazywa
odpowiedzialnym rodzicielstwem. Kościelne poradnie \ycia mał\eńskiego uczą tego właśnie. Odpowiedzialne
rodzicielstwo jest postulatem miłości człowieka, jest te\ postulatem autentycznej miłości mał\eńskiej, bo miłość nie mo\e
być nieodpowiedzialna. Jej piękno zawiera się właśnie w odpowiedzialności. Kiedy jest odpowiedzialna, jest te\
prawdziwie wolna.
To jest właśnie nauczanie, które przejąłem z Encykliki Humanae vitae mojego czcigodnego poprzednika Pawła VI, a
przedtem jeszcze uczyłem się go od moich młodych rozmówców, mał\onków i przyszłych mał\onków, pisząc moje
studium pod tytułem Miłość i odpowiedzialność. Jak powiedziałem, oni sami byli moimi wychowawcami w tej dziedzinie.
Oni sami te\, mę\czyzni i kobiety, wnosili twórczy wkład w duszpasterstwo rodzin, w duszpasterstwo odpowiedzialnego
rodzicielstwa, w ró\ne kierunki poradnictwa, które się bardzo dobrze rozwinęły. Zasadnicza działalność tych ośrodków, ich
praca była i jest zaadresowana do ludzkiej miłości: prze\ywało się w nich i prze\ywa odpowiedzialność za ludzką miłość.
Oby tej odpowiedzialności nigdy i nikomu nie zabrakło. Oby jej nie brakło ani prawodawcom, ani wychowawcom, ani
duszpasterzom! Ilu\ osobom mało znanym pragnąłbym tutaj zło\yć hołd, wyrazić najgłębszą wdzięczność za ich
zaanga\owanie, za ich poświęcenie nie oszczędzające siebie! To jest tak\e potwierdzenie tej chrześcijańskiej i
personalistycznej prawdy o człowieku, który o tyle urzeczywistnia siebie, o ile umie stawać się bezinteresownym darem dla
innych.
Od poradni trzeba wrócić do uczelni. Mam na myśli uczelnie, które znam, oraz te, do których powstania się przyczyniłem.
Mam na myśli w szczególności Katedrę Etyki na Uniwersytecie Katolickim w Lublinie, mam na myśli powstały tam -- ju\
po moim odejściu -- Instytut, prowadzony przez moich najbli\szych współpracowników i uczniów. Mam na myśli księ\y
profesorów Tadeusza Stycznia oraz Andrzeja Szostka. Osoba nie jest tylko wspaniałą teorią. Znajduje się ona
równocześnie w centrum ludzkiego ethosu.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]