[ Pobierz całość w formacie PDF ]

z nagłym wyjazdem szefowej.
- Gdzie ona jest? - dopytywał się Ryan.
Poprzedniego wieczoru omal nie wyleciaÅ‚ nastÄ™p­
nym samolotem do Atlanty. W ostatniej chwili przy­
szło mu jednak do głowy, że i tak nie wiedziałby, gdzie
szukać Natalie.
- Bardzo mi przykro, ale nie wolno mi udzielać
takich informacji. Chętnie za to przekażę wiadomość
szefowej, kiedy zadzwoni.
- Muszę wiedzieć, dokąd pojechała - rzucił Ryan
przez zaciśnięte zęby.
Maureen zaczęła siÄ™ zastanawiać, czy nie należaÅ‚o­
by wezwać ochrony.
- Polityka naszej firmy...
W kilku dosadnych słowach określił, gdzie ma
politykÄ™ firmy, po czym wyjÄ…Å‚ legitymacjÄ™ sÅ‚uż­
bowÄ….
- Widzisz to? ProwadzÄ™ Å›ledztwo w sprawie poża­
rów. Mam pilną wiadomość dla pani Fletcher. Jeżeli mi
nie powiesz, gdzie mogÄ™ jÄ… zÅ‚apać, bÄ™dziesz siÄ™ tÅ‚uma­
czyła przed moim szefem.
Maureen była w rozterce. Pani Fletcher wydała jej
wyraz
ne polecenie, by nikomu nie zdradzać trasy jej
podróży. Jednak w trakcie dość nerwowej rozmowy
telefonicznej, którÄ… przeprowadziÅ‚y poprzedniego wie­
czoru, Maureen nie otrzymała od szefowej żadnych
konkretnych poleceÅ„, dotyczÄ…cych informacji od in­
spektora Piaseckiego. A ponieważ miaÅ‚o to jakiÅ› zwiÄ…­
zek z pożarami...
- Pani Fletcher zatrzymała się w hotelu  Ritz-Carl-
ton" w Atlancie.
443
Jeszcze nie skończyła mówić, a Ryan już był za
drzwiami. Jeśli ma prosić Natalie o wybaczenie, nie
będzie robił tego publicznie.
Kwadrans póz
niej wpadÅ‚ do swojego biura, trzas­
kajÄ…c drzwiami, i ryknÄ…Å‚ do sekretarki:
-  Ritz-Carlton", Atlanta! Masz mnie zaraz z nimi
połączyć!
- Dobrze, panie inspektorze.
Zaczął krążyć po swoim pokoiku, mrucząc coś pod
nosem, póki nie dała mu znaku.
- Natalie Fletcher - warknÄ…Å‚ do telefonu. - ProszÄ™
mnie połączyć!
- ChwileczkÄ™, proszÄ™ pana.
Przez nieskończenie długą chwilę na linii były tylko
szumy, aż w końcu telefon zaczął dzwonić. Gdy
w słuchawce odezwał się głos Natalie, Ryan odetchnął
z ulgÄ….
- Natalie, niech ciÄ™ diabli! Co ty robisz w Atlancie?
Muszę... - Zaklął szpetnie, słysząc trzask odkładanej
słuchawki. - Jasna cholera! Połącz mnie jeszcze raz
z tym numerem!
Struchlała sekretarka szybko wykręciła numer.
Tylko spokojnie, powtarzał sobie w duchu, tylko
spokojnie. Umiał przecież zachować opanowanie
w obliczu Å›mierci i nieszczęścia. Teraz też nie powi­
nien mieć z tym większych kłopotów. Jednak kiedy
telefon dzwoniÅ‚ i dzwoniÅ‚, oczyma duszy ujrzaÅ‚ Nata­
lie, głuchą na wszystko, wyglądającą obojętnie przez
okno hotelowego pokoju, i o mały włos nie wyrwał ze
ściany kontaktu.
- DzwoÅ„ na lotnisko! - rozkazaÅ‚ sekretarce. - Za­
bukuj mi bilet na najbliższy lot do Atlanty.
Kiedy tam wreszcie doleciał, Natalie nie było już
w Atlancie.
444
Ryan sam nie mógÅ‚ w to uwierzyć. Dziesięć go­
dzin po pospiesznym wyjez
dzie był już z powrotem
w Urbanie. Bez Natalie, z którą nie udało mu się
nawet zobaczyć. SpÄ™dziÅ‚ wiele dÅ‚ugich godzin w sa­
molocie i jeszcze więcej godzin, ścigając ją po całej
Atlancie. Z lotniska do hotelu, z hotelu do sklepu
 PiÄ™kna Pani", znów do hotelu i wreszcie z po­
wrotem na lotnisko. Za każdym razem mijał się z nią
o kilka minut.
Jakby wiedziała, że depcze jej po piętach, myślał,
wlokąc się po schodach na drugie piętro. Gdy wreszcie
znalazł się w mieszkaniu, opadł na sofę i ukrył twarz
w dłoniach.
Pozostawało mu czekać.
- Ogromnie się cieszę, że cię widzę. - Althea
Grayson-Nightshade z uśmiechem pogłaskała się po
wydatnym brzuchu.
- Radość jest podwójna. DosÅ‚ownie. - Natalie ro­
ześmiała się. - Jak się czujesz?
- Och, jak krzyżówka słonia z wielorybem.
- Nigdy nie wyglądałaś tak pięknie. - Była to
prawda. Ciąża podkreśliła uderzającą urodę Althei.
Oczy jej lśniły, cerę miała porcelanową, a gęste, rude
włosy opadały jej na ramiona.
- Jestem gruba, ale zdrowa - powiedziała Althea
z uÅ›miechem. - Colt ciÄ…gle wierci mi dziurÄ™ w brzu­
chu. Pilnuje, żebym siÄ™ dobrze odżywiaÅ‚a i wysypia­
Å‚a, bym miaÅ‚a dosyć ruchu i dużo odpoczynku. Wy­
drukował mi nawet codzienny rozkład zajęć. Oszalał
ze szczęścia, kiedy się dowiedział, że będziemy mieli
dziecko.
- Jaki śliczny pokoik. - Natalie przeszła przez
słoneczny, seledynowo-biały pokój, by przyjrzeć się
staroświeckiej kołysce z firaneczkami w groszki.
445
- Nie mogę się doczekać, kiedy ta kołyska się
zapełni - powiedziała z westchnieniem Althea. - To
może się stać w każdej chwili. Czuję się wprawdzie
świetnie, ale przysięgam, że była to najdłuższa ciąża,
jaką odnotowały kroniki. Mam dosyć. Chcę wreszcie
zobaczyć mojego dzidziusia. - RozeÅ›miaÅ‚a siÄ™. - Ni­
gdy by mi nie przyszło do głowy, że będę miała
dziecko. A już na pewno nie, że palce będą mnie
świerzbiły, żeby zmienić mu pierwszą pieluszkę.
Natalie spojrzała na przyjaciółkę. Althea siedziała
w bujanym fotelu, z krzywÄ…, zrobionÄ… na drutach
kołderką.
- Naprawdę nigdy nie chciałaś zostać mamą?
- Wydawało mi się, że się nie nadaję. A potem [ Pobierz całość w formacie PDF ]